Kesshite akiramenai tame ni

Aby nigdy nie poddać się

Broczyłam we krwi po kolana, desperacko chcąc wyjść na ląd pod postacią maleńkiej, zmieniającej swe położenie wysepki. Ilekroć ją ujrzałam ona znikała, przemieszczając się w inne miejsce, pozbawiając mnie tym samym możliwości wybawienia. Już sześć razy umknęła mi sprzed nóg, a gdy zobaczyłam ją po raz siódmy, bez zastanowienia ruszyłam do niej jak najszybciej, rozchlapując dookoła mazistą breję.

- Usui, nie daruję ci tego – syknęłam, skacząc przed siebie, aby jak najszybciej dotknąć piachu, lecz wyspa  zniknęła ponownie. – Protestuję! – krzyknęłam, aby Karima wyraźnie mnie usłyszał, po czym usiadłam, będąc umazana tym paskudztwem aż po linię piersi. – Usui! – wydarłam się, patrząc w smoliście czarne niebo. 

Co za bezczelny typ!

- Już ci się znudziło? – Chłopak zmaterializował się naprzeciwko mnie z rękoma splecionymi na piersi. Ubrany w czarny uniform nie wyróżniał się za specjalnie na ciemnym tle. Jedynym kolorowym akcentem były jego wiecznie nieuczesane, trochę przydługie blond włosy.

- Przecież wiesz, że to nie ma sensu – fuknęłam, marszcząc brwi.

- Może ci się udać – odpadł, przewracając oczami. – Genjutsu nie bez powodu jest najsilniejszą opcją wykorzystania chakry.

- Ale nie w ten sposób. Daj mi to zrobić po swojemu – powiedziałam, wstając. Wycisnęłam bluzkę, a on wlepił we mnie swój zamyślony wzrok.

- Po swojemu, no najlepiej – prychnął, a ja popatrzyłam z obrzydzeniem na swoje ubranie. Te treningi drastycznie narażały na szwank moje poczucie gustu. - A co, jeśli zostaniesz wciągnięta w iluzję, praktycznie nie mając już chakry, hm?

- Wtedy zacznę się tym martwić – burknęłam wkurzona.

- Jeśli nie będzie mnie obok, abym mógł obronić cię swą waleczną piersią. – Uśmiechnął się lubieżnie. – Będziesz martwa. – Wyraz jego twarzy natychmiast stał się poważny, a ja zagryzłam dolną wargę. – Sądzę, że Uchiha nie będzie miał problemu z wyssaniem z ciebie chakry, a gdy to się stanie będziesz malutka i bezbronna…

- Przestań – wcięłam mu się w zdanie.

- Jak porzucona owieczka bez pasterza.  – Wzniósł ręce ku górze, udając przejętego.

- Daruj so…

- Niczym zagubiony świetlik, który oddzielił się od gromady i nie zdążył schować się przed wschodem słońca, narażony na światło słoneczne, bądź…

- Daj sobie siana. – Pochlapałam go, kopiąc w wodę, a dopiero, gdy ciecz dotarła do jego twarzy, zamknął się. – Trzeba było iść na aktorstwo, jak mówiła Yannie.

- Nie schodź z tematu – upomniał mnie, chcąc jedynie nie poruszać kwestii dziewczyny.

- Dobra, to jeszcze raz. – Oparłam dłonie na biodrach, zdając sobie sprawę, że czeka mnie następny wyścig ku uciekającym wysepkom.

- Może zmieńmy koncepcję – powiedział jakby trochę nieobecny, gładząc się po brodzie.

- To znaczy?

- Zmienię otoczenie na… bardziej przyjazne.

- Czemu? Przecież lubisz taką groteskę.

- A ty przestaniesz jak pies za kiełbasą ganiać te wyspy.

- Cóż za ustępstwo od normy. – Zmrużyłam oczy, dając wyraźnie do zrozumienia, że dzisiejszy trening był jednym z najgorszych w całym moim życiu. – To ten czas, kiedy przyznajesz rację mojej teorii, że nie da się uciec z genjutsu bez używania chakry.

- Powiem ci, że pasujesz do tej scenerii, kiedy jesteś w złym humorze. Mroczny klimat, coś. – Ostatnie słowa dodał szeptem, poruszając dłońmi, jakby rozchylał niewidoczną kurtynę przed swoimi oczami, a ja omiotłam spojrzeniem otaczający mnie teren, który składał się jedynie z bezgranicznego oceanu krwi i czarnego nieba.

- Nie jest mi do śmiechu…

- Ale mi tak. – Uśmiechnął się.

- To już dziewiąty trening, kiedy próbuję się stąd uwolnić bez chakry i dla odmiany nie powiódł się. To naprawdę nie ma sensu.

Usui zaczął składać pieczęci, a po chwili oboje znaleźliśmy się w małej piwnicy oświetlanej światłem trzech małych świec. Usiadłam na bordowym kocu, po czym westchnęłam głęboko, opierając się o obdrapaną ścianę. Słyszałam, jak chłopak bierze swój kajet, po czym zapisuje w nim dzisiejsze wnioski.

- Musi być jakiś sposób – powiedział, mając zaciętą minę, jak ja, kiedy strzelam z łuku, a trafienie w dziesiątkę graniczy z cudem. Tak samo jak spełnienie jego teorii.

- Niemożliwe nagle nie stanie się możliwe. Cudów nie ma, Karima.

- Przysięgam, że raz uwolniłem się spod działania iluzji, prawie w ogóle nie mając chakry.

- Przysięgaj sobie co tylko chcesz – mruknęłam, kładąc się na plecach.

- Mogłabyś chociaż udać, że się wczuwasz – fuknął obrażony, a ja uśmiechnęłam się pod nosem.

- Kiedy ja się nawet nie staram. – Ziewnęłam, kładąc dłoń na oczach.

- Zauważyłem.

W piwnicy zapadła cisza, przerywana jedynie skwierczeniem świec. Dzisiaj wyjątkowo mnie drażniła, bo musiałam wrócić do domu i posprzątać go na tyle, aby spokojnie się zrelaksować, a gniłam tu, bezczynnie tracąc czas.

- Potrzebujesz tych pieniędzy, więc weź się w garść – powiedział chłodno, a ja zacisnęłam pięści, podnosząc się do siadu.

- Myślisz, że o tym nie wiem?

- Właśnie się zastanawiam – prychnął, czym wyraźnie mnie zirytował.

- Słuchaj. – Położyłam dłonie na kolanach, starając się ubrać myśli w słowa. – Od dziecka szkolę się we wszystkim co niekonwencjonalne. Uwierz, że jako dzieciak tysiące razy próbowałam ominąć genjutsu, bo taki talent bardzo by mi się przydał, ale to niemożliwe.

- Nie zgadzam się z tobą, ale wiem, że dzisiaj i tak już nic nie zrobisz. – Zamknął zeszyt, opierając się rękoma za plecami.

- Dobrze zgadujesz – westchnęłam. – Potrafię otworzyć prawie każde drzwi, uwolnić się praktycznie z każdego miejsca, ale iluzja jest nie do przejścia.

- Rzadko przyznajesz się do porażki. – Przekrzywił głowę, chcąc mnie zirytować tą wypowiedzią. Udało mu się.

- To żadna porażka.

- No jak nie? Zrezygnowałaś.

- Nie można stawiać sobie za cel czegoś, co jest nieosiągalne. – Spuściłam wzrok, przyglądając się własnej dłoni, która rzucała cienie na ścianę przy wątłym świetle świecy.

- Powiedz to Rinie.

- Rina była niepoprawną optymistką, bez sensu gnającą za marzeniami. – Obdarowałam go zimnym spojrzeniem, jednak on nie uginając się pod moim naporem, intensywnie się we mnie wpatrywał. – A moim życiowym priorytetem nie jest wynalezienie sposobu na ucieczkę z genjutsu bez używania chakry, wybacz. – Wstałam, lecz Usui nie poruszył się.

- Sheeiren, ja się po prostu martwię – westchnął, a ja włożyłam ręce w kieszenie spodni.

- Doceniam to, ale nie potrzebuję. – Odwróciłam się, zmierzając do wyjścia.

- Rina mówiła dokładnie to samo, a teraz odwiedzam ją na cmentarzu. – Zamknęłam oczy, nie dając się sprowokować. Uspokoiłam się i ruszyłam do drzwi.

- Nie jestem nią.

- Jesteś jej bliźniaczką. 

- Byłam. - Stanęłam w drzwiach, opierając się barkiem o framugę. 

- Nie chcę również o tobie mówić w czasie przeszłym - powiedział cicho, rozpamiętując za pewnie wszystkie chwile spędzone z moją siostrą. Wszystkie chwile, które przeżyli razem jako para.

- To tylko jedna misja.

- To misja z Uchihą – dodał nacisk na ostatnie słowo, a ja spojrzałam na niego przez ramię.

- Ale nadal tylko misja.

 *** 

"Jest tylko jedna taka świata strona,

Gdzie coś, co nie istnieje - wciąż o pomstę woła.

Gdzie już śmiechem nawet mogiła nie czczona,

Dół nieominięty - dla orła sokoła...

Oto świat bez śmierci. Świat śmierci bez mordu,

Świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu.

Świat głosu bez ciała i ciała bez Boga,

Świat Boga bez imienia, imienia - bez losu."

 Ballada katyńska

Witam! 

Od razu uprzedzam, że ten blog to kompletna abstrakcja, wymyślona pod wpływem chwili. Wszyscy się chyba domyślają tematyki opowiadania, nie muszę wam mówić rzeczy oczywistych ._. Jednak jeśli ktoś będzie baaardzo mało domyślny, to dowie się wszystkiego w zakładce "Aby nigdy nie".

Mam nadzieję, że Kesshite pozyska czytelników tak samo jak Karuzela, czy Kyodai. 

Spokojnie, dla mnie ten blog to też niespodzianka, nie bójcie się.

Pełna obaw zostawiam wam moje nowe dziecko.

Dbajcie o nie [*]